नसतेस घरी तू जेव्हा, जीव तुटका तुटका होतो,
जगण्याचे विरती धागे, संसार फाटका होतो।
नभ फाटून वीज पडावी, कल्लोळ तसा ओढवतो,
ही धरा दिशाहीन होते, अन चंद्र पोरका होतो।
येतात उन्हे दारात, हिरमुसून जाती मागे,
खिडकीशी थबकून वारा, तव गंधावाचुन जातो।
तव मिठीत विरघळणार्या, मज स्मरती लाघव वेळा,
श्वासाविन हृदय अडावे, मी तसाच अगतिक होतो।
तू सांग सखे मज काय मी सांगू या घरदारा,
सम ईचा जीव उदास, माझ्यासह मिण-मिण मिटतो।
ना अजून झालो मोठा, ना स्वतंत्र अजुनि झालो,
तुज वाचुन उमगत जाते, तुज वाचुन जन्मच अडतो।।
